Καλό ταξίδι σύντροφε!

Καιρό είχα να σε δω Σάββα… μάθαινα όμως για σένα από τους συντρόφους στην Αθήνα, καιρό είχα να σε δω αλλά σε θυμόμουν κάθε φορά που χρειαζόμουν πληροφορίες και υλικό από τη Θράκη. Ήξερα ρε παιδί πως ήσουν εκεί που έπρεπε… με το τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα σου να βάφεις το πανό, να ετοιμάζεις τη δουλειά για το σχολείο.  Η 21η Απριλίου για μένα, για μας δε θα είναι η μέρα που η χούντα κατσικώθηκε στο σβέρκο της χώρας το μακρινό ’67,  αλλά η μέρα που διάλεξες για να φύγεις τούτη τη δίσεκτη χρονιά.

Καιρό είχα να σε δω Σάββα αλλά χθες πέρασαν σαν ταινία (ναι το ξέρω κλισέ είναι και συ πάντα μου την έλεγες όταν τα έβαζα στις ανακοινώσεις μας) από τα μάτια μου. Εκεί στα θρανία του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανόπαιδων στην Κομοτηνή (εσύ κι η Άννα ήσασταν παλιότεροι «επιμορφούμενοι»)  να προσπαθούμε να χαράξουμε μια άλλη γραμμή ανάμεσα στις συμπληγάδες του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού. Να τρέχουμε να φτιάξουμε σχήμα, να βάλουμε το ζήτημα του κοινού συλλόγου πλειονοτικών και μειονοτικών εκπαιδευτικών στη Θράκη. Μια μας ειρωνεύονταν οι ΠΑΣΚίτες και Δακίτες  πατριδοκάπηλοι δέκα τους δούλευες ψιλό γαζί. Βγάλαμε και τη Ρώγμή – çak… δίγλωσσο συνδικαλιστικό έντυπο… Δε θα ξεχάσω το χαμόγελό σου όταν την πήραμε ζεστή -ζεστή από το φωτοτυπάδικο. Χαρά – χαρά αλλά κι η κριτική σου αμείλικτη… «σύντροφε φάουλ…» «…αααα θα τα χαλάσουμε». Με τρέλαινες ώρες - ώρες. Όταν το καταλάβαινες το ‘ριχνες στη πλάκα. «Ποντιακό ρε κεφάλι…. Αγύριστο» έλεγες γελώντας. Περιοδεία στα σχολειά ήμασταν; Για εκλογές με το ΜΕΡΑ τρέχαμε; Δε θυμάμαι αλλά βγαίνοντας από το σουζουκάκι σου με δάγκωσε ένας σκύλος. Μέρες αργότερα βράδυ στην αφισοκόλληση ένιωσα να μουδιάζει η πλάτη μου. Σε έτρεχα στα νοσοκομεία γιατί νόμιζα ότι είχα πάθει ...τέτανο. Ακόμη θυμάμαι το γιατρό που με ειρωνικό τρόπο με ξαπόστειλε ( "…μια βδομάδα μετά τώρα το θυμηθήκατε κύριε;")

…και το δούλεμα που μου ΄ριξες. «Κοίτα ρε τι σκαρφίστηκε ο γκασμάς για να γλιτώσει την αφισοκόλληση…»…

Καιρό είχα να σε δω Σάββα και χθες πήρα τα βουνά σαν να κυλούσαν τα πράγματα ομαλά… μόνο που αντί για τον Όλυμπο του νησιού βρέθηκα στη Ροδόπη εκεί στη ρεματιά κάτω από τον Κέχρο που μ’ έτρεχες να πιάσουμε πέστροφες (…εκεί το δούλεμα το ‘φαγες από μένα… ψαρά του γλυκού νερού και τέτοια), βρέθηκε στην αυλή σου στον β’ μικρό Κέχρο με την Άννα να «ανακαλύπτει» σφυροδρέπανο στο κατακάθι του καφέ σου, να σε δουλεύει που μαγείρεψες τα γεμιστά καλαμαράκια χωρίς νερό κι έγιναν παξιμάδια… Κι από τον Όλυμπο ξαναπέταξε ο νους μου λίγο πιο δυτικά στο απολιθωμένο δάσος που αποκαμωμένος από τη καλοκαιρινή πρωινή σου αποκοτιά να κατεβούμε μέσα στο λιοπύρι αναφώνησες: «Δεν είμαστε για αντάρτικο στα βουνά σύντροφε, αντάρτικο πόλης μόνο…». Δε θυμάμαι ρε Μέτκο τι σου απάντησα αλλά στην Αθήνα το κατάφερες τον πήρες τον τίτλο: καπετάν – Νέστο σε φώναζαν οι σύντροφοι…

Καλό ταξίδι ρε Σάββα…

Ο σύντροφός σου Αριστείδης