Το πεδίο του ΝΑΤΟ δεν είναι τόσο ευνοϊκό για τη διαπραγμάτευση του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όσο αυτό του ΟΗΕ και της ΕΕ, γράφει στην ‘Αυγή’ της προηγούμενης Κυριακής, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, Δ. Παπαδημούλης. Το ότι ο Σολάνα χαρακτήρισε «διμερές θέμα» τη διελκυστίνδα Αθήνας – Σκοπίων και είπε ότι δεν του αρέσουν τα βέτο, προφανώς δεν σημαίνουν πολλά για το στέλεχος της «ανανεωτικής» πτέρυγας του ΣΥΝ. Έσπευσε μάλιστα να δηλώσει ότι ο ΣΥΝ είναι υπεύθυνη δύναμη, «ξεχνώντας» ότι υπεύθυνα είχε συμμετάσχει στην εθνικιστική υστερία των συλλαλητηρίων στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η τοποθέτηση Παπαδημούλη δεν αποτελεί έκφραση μόνο της συγκεκριμένης τάσης. Μπορεί ο ΣΥΝ και ο Α. Τσίπρας να τόνισαν (σωστά) ότι το θέμα της ονομασίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο ΝΑΤΟικό πλαίσιο ή να αντιτάχθηκαν στην ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, υπογραμμίζοντας τις ευθύνες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά όσο κι αν ψάξεις στις ανακοινώσεις τους, δεν θα βρεις να αναδεικνύονται οι διαχρονικές και οι σημερινές ευθύνες της ΕΕ. Εξάλλου, ο ΣΥΝ υποστηρίζει την ένταξη των βαλκανικών χωρών στην ΕΕ. Τα ευρωπαϊκά μυωπικά γυαλιά που φορά ο ΣΥΝ δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη ολοκληρωμένου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, ενάντια στις ΗΠΑ, την ΕΕ, αλλά και την καπιταλιστική Ρωσία, ενάντια στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων της περιοχής, πρώτα και κύρια εκείνης της δικής μας χώρας, της ελληνικής.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, καταδεικνύει τις ευθύνες όλων των κέντρων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. παρότι όμως ήταν το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που είχε διαφοροποιηθεί από την εθνικιστική κραιπάλη του μακεδονικού, δείχνει να υποτιμά τον εγχώριο εθνικισμό, σε σχέση με εκείνο του γείτονα. «Στη FYROM το VMR είναι ένα εθνικιστικό κόμμα. Έχει πια κρατική υπόσταση ο εθνικισμός. Στην Ελλάδα δεν νομίζουμε ότι έχει κρατική υπόσταση, αλλά υπάρχουν θύλακες. Θέλω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα αυτά δεν μπορούν να μετατραπούν σε μια ισχυρή δύναμη ιδεολογικά», έλεγε στο ραδιοσταθμό ‘Άλφα’ η Α. Παπαρήγα προ δεκαημέρου. Σωστή η διαπίστωση για την κατάσταση στην ΠΓΔΜ, αλλά κραυγαλέα υποτίμηση της δυνατότητας της αστικής τάξης της Ελλάδας να ενισχύσει όχι μόνο τα ακραία εθνικιστικά στοιχεία της Ακροδεξιάς (τύπου ΛΑΟΣ ή Άνθιμου) αλλά να διαμορφώσει και ένα ευρύτερο κλίμα συναίνεσης στη βάση των «εθνικών συμφερόντων». Απ’ αυτή την άποψη, η σωστή εκτίμηση ότι η νεοπαγής αστική τάξη της ΠΓΔΜ δίνει γη και ύδωρ στον αμερικανικό κυρίως ιμπεριαλισμό, γεγονός που την κάνει ιδιαίτερα επικίνδυνη για την περιοχή και όχι μόνο, πρέπει να συνδυάζεται σταθερά με την αλήθεια ότι η ελληνική αστική και οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν παραχωρήσει σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ τη μεγαλύτερη βάση (Σούδα), ότι συμμετέχουν σταθερά σε όλες τις βρόμικες δουλειές του ιμπεριαλισμού (και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) και ότι υπερασπίζονται με ιδιαίτερο δυναμισμό τα εκτεταμένα συμφέροντα των ελληνικών επιχειρήσεων στην περιοχή. Το τελευταίο, υπάρχει σαν στοιχείο στις αναλύσεις του ΚΚΕ (υποβαθμισμένο όμως σε σχέση με παλιότερα), αλλά απουσιάζει συνήθως από τον πιο «υπεύθυνο» ΣΥΝ. Άρα, οποιαδήποτε αριστερή άποψη δεν μπορεί παρά να βγαίνει από το πλαίσιο του ανταγωνισμού και της διαπραγμάτευσης των ντόπιων αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να σταθεί απένεντί τους και να μιλήσει από εργατική διεθνιστική σκοπιά, εκφράζοντας τα συμφέροντα όχι του «δικού μας» λαού, αλλά τα κοινά συμφέροντα των εργαζομένων και της ειρηνικής γειτονιάς τους και από τις δύο πλευρές των συνόρων.
Η ανεπαρκής στάση της Αριστεράς διευκολύνει τους χειρισμούς της κυβέρνησης Καραμανλή, που στο ζήτημα της ονομασίας και στην προοπτική ενός πιθανού βέτο στο ΝΑΤΟ (προσυννενοημένου το θεωρεί η Α. Παπαρήγα) μπορεί να επιδιώξει να ανακτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία μεταξύ του λαού. Υψώνοντας τους εθνικούς τόνους (όχι τόσο ώστε να μην υπάρχει επιστροφή), συγκαλώντας αύριο ένα συμβούλιο αρχηγών (στο οποίο δεν θα έπρεπε να πάνε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), μπορεί να σκεφτεί και εκλογικό αιφνιδιασμό για να αντιμετωπίσει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που πλήττει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη πάρει θέση υπέρ του βέτο, εκ του ασφαλούς βεβαίως. Η διαμόρφωση μιας «εθνικής ομοψυχίας» από τα πάνω, πρέπει και μπορεί να σπάσει από μια αριστερή παρέμβαση «από τα κάτω».
No comments:
Post a Comment