Γιανγκίν' μάνα μ' γιανκίν'

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου σου λέει. Καταθλιπτικές λέω εγώ. Κι οργισμένες. Σεργιανώ στο δίκτυο και αυτό που βλέπω είναι η ατελέσφορη οργή. Και μια διάθεση κάτι να γίνει. Να μας ακούσουν. Κι η απόστροφή του λόγου. Όλοι ίδιοι είναι. Αυτοί οι άλλοι. Οι έξω από εμάς. Που τους εξιουσιοδοτήσαμε να χειρίζονται τις τύχες μας. Εκεί καταντήσαμε. Και σε λίγες μέρες όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός κι οι στάχτες θα βγουν οι "όλοι ίδιοι" με τα φυλλαδιάκια τους, τα χαμόγελά τους τις χαιρετούρες τους. Θα βρεθεί ένας σε ένα καφενείο όμως του Μοριά να τουςαδειάσει πάνω τους ένα τσουβάλι στάχτες και κάρβουνα; Αμφιβάλλω. Από την άλλη ξέρω ότι υπάρχουν φωνές, υπάρχουν άνθρωποι που δρουν. Και δοκιμάζουν να βγουν να τα πουν χωρίς ψευδαισήσεις για τα όρια της κουτσουρεμένης ελευθερίας που μας έταξαν. Δεν μ' αρέσει να βάζω καθήκοντα σε κανέναν. Όμως δεν μπορώ θα το πω. Τις φωτιές που μας άναψαν να τους τις γυρίσουμε πίσω. Στο κοινωνικό, στην εργασία, στην εκπαίδευση. Να φωνάξουν επιτέλουςαυτοί που μας κάντουν μαύρη τη ζωή: Γιανγκίν' μάνα μ' γιανκίν'

-----
Γιανγκίν' : (τουρκ. πυρκαγιά, ιδιωμ. στη Λέσβο)